Bijna 4 jaar wonen we hier. Een stap waar we nog niet een dag spijt van gehad hebben.
Ik heb ontzettend veel contacten opgebouwd en ben heel blij met deze leuke mensen om ons heen.
In de straat ken ik bijna iedereen. Door het jaarlijkse straatfeest, facebook en gewoon de contacten op straat als je elkaar daar tegen komt. Tuinieren in de voortuin duurt langer dan de achtertuin door alle gezellige praatjes tussendoor!
Bij school ken ik intussen het hele team van leerkrachten heel goed door de samenwerking van verkeer en de luiscontrole. Daarnaast sta ik altijd klaar bij activiteiten of uitstapjes. Zo heb ik ook heel erg veel ouders leren kennen.
Door als VVN verkeersouder deel te nemen aan de vergaderingen (3x in een jaar) en de activiteiten van het fietsverkeersexamen en fietsvaardig heb ik veel vrijwilligers leren kennen: verkeersouders en leerkrachten van andere scholen, vrijwilligers van VVN. Door verkeer heb ik ook contact met gemeente, de provincie en de politie. Daarnaast ga ik nog naar landelijke regionale dagen waar ik ook veel enthousiaste mensen tref.
Eenmaal in de maand met zijn viertjes kletsen is een hoogtepunt, net als eenmaal in de week met een vriendin wandelen of fietsen.
De rust van de omgeving doet ons erg goed. Geen herrie van de vliegtuigen, geen drukte van de snelwegen of treinen. Vooral veel geluid van vogels. En natuurlijk genieten we volop van het bos wat bijna grenst aan onze voortuin.
In de stad en de omgeving hebben we onze draai wel gevonden. We weten waar onze fijne winkels te vinden zijn en alles is binnen zo een kleine straal van kilometers, heel fijn.
Het huis zouden we graag wat groter willen maken, maar daarvoor zullen we het eerst moeten kopen. Dat komt wel, ooit! De tuin voor is helemaal naar onze zin met gras en struikjes aan de rand bij de straat. De tuin achter is helemaal fijn ingericht met de verschillende terrassen en flink wat bomen eruit. Wat er nu is blijven staan heeft de ruimte en dat zien we nu: alles staat zo mooi te groeien en te bloeien, heerlijk.
De afstand naar familie is groot, maar we merken ook dat we er steeds vaker voor kiezen om niet daar te slapen maar op een dag op en neer te rijden: gaat heel goed. Voor onderweg weten we wat we nodig hebben en ook dat is minder dan in het begin. Toen gingen er nog kussens, dekens, spelletjes en drinken mee. Nu is het alleen een snoepje en een tablet voor de kinderen!
Langzaam ben ik aan het nadenken over wat ik zou willen met werken. Nog ruim een jaar en dan is Evaline ook klaar op de basisschool. Ik wil dan weer aan het werk. Misschien binnen mijn vak als activiteitenbegeleidster, dat zou ik wel het allerleukste vinden… nu maar eens kijken hoe ik dat vorm kan gaan geven! De eerste foto is van toen, de tweede van daarnet. Ik kan niet meer op dezelfde plek in de tuin een foto maken: daar staat de overkapping nu.
Kortom, we hebben het hier goed met zijn viertjes, genieten van elkaar, zijn trots en tevreden over wat we bereiken. Het is hier ook zooooo fijn.