Lang zal hij leven, in de gloria, in de gloria
zongen we deze morgen met zijn drietjes, aan het bed van papa en Evaline zong nog:

De kop van de kat is jarig
en de pootjes vieren feest
Het staartje kon niet meedoen
want het was pas ziek geweest
Het kwam pas uit het ziekenhuis
en had zo pijn in zijn keel
En al dat dansen en dat springen,
was hem veel te veel,
Miauw, miauw, miauw

En ik zei: fijne verjaardag en de beste wensen voor dit komende jaar,
ik gaf je drie dikke kussen.

Want jij bent jarig vandaag en gevierd zal het worden, wees daar maar zeker van.
Fijne verjaardag!!!

En dan nu een kopje Nespresso? What else?!
Met cacao uit een echte strooibus (van Evaline) of een heerlijk leesboek (van Tim)?
Natuurlijk ontbreekt Garfield (deel 55) ook niet op je verjaardag!

Vandaag alle aandacht in Voorhout.
Frans is jarig!

Zow… hè hè, de pillen slaan aan. De regen helpt het laatste stukje. Jawel, ik ben dr weer. De benauwdheid is weggetrokken, de klieren wat geslonken. Nu mijn vermoeidheid nog overwinnen. Dus ga ik liggen, kijk wat tv of lees een boekje, zolang het maar liggend is. Gisteren heb ik wel wat gewerkt en in de middag op school geholpen. Vandaag heb ik een dagje vrij: Kees brengt de kinderen naar scouting en deed gisteren de boodschappen: super!
Dus nu ga ik terug liggen op mn bed. Even geen huizen-dingen deze week. Dit weekend: alleen maar even rust, rust en nog meer rust 🙂

Al een week zit ik niet helemaal lekker in mn vel. Snel moe, hoofdpijn, dichte neus, zere dikke keel, niezen en af en toe een bloedneus. Maandag en dinsdag heb ik echt rust gezocht en dus verwachtte ik dat ik vanmorgen fit en kwiek mijn bed uit zou stappen. Maar ik voelde me juist flink ziek. Met vandaag ook nog branderige ogen… en toen ineens viel het kwartje. Voor het vijfde jaar op een rij heb ik enorme last van hooikoorts. Gelijk maar naar de huisarts gestapt en vanavond gestart met pillen.
Het klopt zo helemaal niet met mijn gevoel: ik hou van de lente, de zon, het opbloeien van de natuur. Ik zie overal de blaadjes groeien, de bollen uit de grond springen. Ik ben zoooo blij met het zonnetje op mn snoet. Dan wil ik me juist energiek en jong en vrij en blij voelen en niet flink ziek.
Als het goed is doen de pillen hun best en zal ik met een paar dagen weer wat fitter door het leven stappen.

Afscheid nemen vind ik niet leuk.
Vanmorgen, de laatste keer. Er waren bloemen, een kaart, lekkers bij de koffie.
Herinneringen werden opgehaald,een traan rolde over mn wang. Ik had een boek met recepten en cupjes meegenomen. Vanaf nu scheiden onze wegen zich. Twee jaar geleden kwam ik er binnen gefladdert, nu heb ik een ander voor hun gevonden. Ik maak plaats want wij gaan op avontuur en zij blijft achter, gelukkig in goede handen.

“Ze is een lief meisje met temperament”. Zo omschreef de juf haar bij het 10-minuten gesprek. Nou… daar kan ik wel  in komen. “Ze wil graag helpen…” ja… dat doet ze thuis ook graag. Twee weken achter elkaar mag ze op maandag de afvalbak, net geleegd, op halen. Ze huppelt naar de veels te grote container en worstelt zich een weg door de poort en de tuindeur naar de goede plek… maar ze moet en zal het allemaal zelluf doen 🙂

In dit stukje tuin waren we ooit begonnen met wat struikjes, boompjes en kruiden. Toen kregen we een groot konijn en werd het grasland. Konijn ging weg en het werd een bloemenweide: allemaal zaadjes kregen de vrijheid.
De overblijfselen hiervan heb ik nu verwijdert. Graag zou ik willen dat jullie mij massaal gaan mailen en me vertellen wat we nú weer hier mee moeten doen, geef me wat inspiratie!!!  Het is immers maar voor een paar maanden. Dus eigenlijk mag het niks kosten. Het stuk grond ligt bijna de hele dag in de schaduw en is dus flink drassig.